Verhalen van groei, balans en levenservaringen

Toen ik de diagnose Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) kreeg, dacht ik vooral aan verlies. Ik was bang voor wat ik moest inleveren: mijn energie, veranderingen, mijn dromen. In het begin voelde het alsof ik stukje bij beetje mezelf kwijtraakte, maar gaandeweg ontdekte ik iets onverwachts. NAH nam niet alleen dingen weg, het gaf me ook iets terug, namelijk nieuwe inzichten, andere prioriteiten en een innerlijke kracht die ik eerder niet kende. Geen superkracht zoals je die in films ziet, maar eentje die van binnen groeit, juist omdat ik leerde om anders te kijken.

Soms is een vakantie meer dan alleen ontspanning. Soms is het een reis vol herinneringen, uitdagingen en verrassingen. Zeker als je samen reist en allebei leeft met NAH.

Als je leeft met niet-aangeboren hersenletsel (NAH), weet je hoe belangrijk het is om je grenzen te bewaken. Dat betekent soms dat je een feestje overslaat, eerder naar huis gaat of op het laatste moment iets afzegt. Niet omdat je niet wilt, maar omdat het gewoon niet lukt.

Mijn naam is Lindy , ik ben 25 jaar oud. Dit is mijn eerste gastblog en ik kijk ernaar uit om meer van mijn verhaal met jullie te delen.

Ja, het was even stil hier. De laatste blog was in december en sindsdien heb ik geen letter meer geschreven. Niet omdat ik niks te vertellen had, integendeel, maar omdat het leven er even tussendoor kwam. Nieuwe baan, nieuwe liefde, nieuwe energie. En vorige week had ik zelfs mijn eerste werkvakantie. Dat zegt eigenlijk alles: dingen beginnen te lopen.

De herfst- en wintermaanden brengen een hele andere sfeer met zich mee. Waar ik in de zomer geniet van lange dagen buiten, zwemmend bij de Oesterdam of relaxend in de tuin met een korte broek en T-shirt, voel ik in deze maanden een duidelijk verschil. De dagen worden korter, het weer is vaak grijs en koud, en ik merk dat ik me thuis vaker anders voel.

Vorige week sloot ik mijn blog af met hoe vermoeid ik de week eindigde. Ik hoopte dat week 44 iets meer energie zou brengen, maar het bleek weer een pittige week te worden. Ondanks de vermoeidheid ben ik trots op hoe ik mezelf heb ondersteund en naar mijn lichaam heb geluisterd. Soms zijn de kleinste aanpassingen juist de stappen die helpen om beter in balans te blijven.

Deze blog komt iets later online dan normaal, omdat ik ook na het weekend nog herstellende was van een flinke mentale vermoeidheid. Week 43 begon eigenlijk goed, maar eindigde in uitputting. Hieronder deel ik hoe mijn week verliep en hoe ik merkte dat mijn energie langzaam opraakte.

Afgelopen week stond in het teken van nieuwe uitdagingen, gezelligheid en een geweldige verrassing. Ik ben begonnen met mijn nieuwe sportschema’s, iets waar ik al een tijdje naar uitkeek. Via Virtuagym heb ik vier schema’s gemaakt die me uitdagen om meer afwisseling in mijn trainingen te brengen. Waar ik eerst bijna alles op de kinesis wand van Technogym deed, heb ik nu gekozen voor een mix van kinesis, apparaten, halters, stangen en dumbbells. De variatie in de schema’s houdt me scherp en zorgt ervoor dat ik al mijn spiergroepen train.

Week 41 was voor mij alles behalve een gewone week. Het begon al met gemengde gevoelens, omdat ik vrijdag een begrafenis had van mijn moeders oudste zus. Hoewel ik mijn tantes en neven niet vaak zie, vond ik het vooral zwaar om mijn moeder verdrietig te zien. Het is op zulke momenten dat je gaat nadenken over je eigen ouders, en het gevoel krijgt dat je hoopt hen niet te vroeg te verliezen. Mijn tante werd slechts 70 jaar, wat voor mijn gevoel nog jong is. Na de begrafenis kwamen we allemaal samen, en ondanks het verdriet voelde het ook als een soort reünie. Ik zag familieleden die ik al vijftien jaar niet meer had gezien, en dat had toch wel iets moois.

Muziek en podcasts zijn meer dan alleen geluid voor mij. Ze vormen de soundtrack van mijn leven en helpen me bij alles, van zware workouts tot het vinden van rust aan het eind van de dag. Of ik nu rock draai tijdens het sporten, jazz tijdens het werken of een podcast tijdens een wandeling – geluid is altijd op de een of andere manier aanwezig.

Maandag werd ik moe wakker, ondanks dat ik 8 uurtjes had geslapen. Waarschijnlijk omdat ik het weekend wat later naar bed was gegaan. Zoals altijd begon ik de dag met een wandeling van zo'n 20 minuten met Lara. Daarna thuis ontbeten met 3 volkoren crackers met 30+ kaas, 20+ smeerkaas en appelstroop voor het ijzer, en een glas Optimel erbij. Tijdens het ontbijt kijk ik altijd even het nieuws.

Deze week voelde als een mijlpaal, want mijn website BrainStrong.nl is eindelijk live! Dat was een mix van trots en opluchting. De afgelopen weken heb ik er hard aan gewerkt, en hoewel ik wist dat het goed zat, blijft het spannend om zoiets online te zetten. Wat zullen mensen ervan vinden? Gelukkig kwamen er al snel positieve reacties binnen, en dat gaf me de bevestiging dat het de moeite waard was. Deze keer heb ik het anders aangepakt dan mijn eerdere website. In plaats van snel iets online te gooien, heb ik mezelf gedwongen om rustiger te werken en echt te focussen op kwaliteit. En dat voelt nu zoveel beter!

Op het eerste gezicht zie je misschien iemand die lacht, iemand die graag sport, wandelt met zijn hond Lara, en plezier maakt met vrienden. Maar er is meer aan de hand dan wat je op het oppervlak ziet. Achter die lach schuilt een realiteit die ik niet altijd kan of wil laten zien: de constante zoektocht naar balans in een leven dat drastisch veranderde na mijn herseninfarct.