Wanneer goed bedoelde adviezen pijn doen

Wanneer goed bedoelde adviezen pijn doen

Als je eenmaal niet-aangeboren hersenletsel hebt, merk je dat mensen dichtbij je vaak mee willen denken. Over werk, over toekomst, over wat je allemaal nog kunt doen. Het is meestal goed bedoeld, maar voor mij voelde het vaak benauwend. Alsof anderen op de stoel van de arts of therapeut gingen zitten.

 jong afgekeurd

Op mijn 26e kreeg ik een herseninfarct. Ik heb daarna nog een tijd gewerkt, met aanpassingen die mijn toenmalige werkgever gelukkig mogelijk maakte. Maar op een gegeven moment ging het gewoon niet meer. Ik zocht hulp en begon met therapie, in de hoop mijn weg weer te vinden.

Toch bleef werken een strijd. Ik ging steeds vaker over mijn grenzen heen, en ieder overleg met een arts of instantie voelde als een examen dat ik niet kon halen. Het moment dat ik op mijn 33e volledig werd afgekeurd, staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Ik herinner me de stilte in de kamer, het gevoel dat de grond onder me wegzakte. Alsof er een dikke streep werd gezet door de toekomst die ik ooit voor ogen had. En tegelijk wist ik dat het de realiteit was ik kon niet meer wat ik vroeger kon.

Dat hele proces is ontzettend zwaar. Je moet je voortdurend verantwoorden, onderzoeken doorlopen en telkens bewijzen wat je wel en niet kunt. Het is confronterend om steeds te horen wat niet lukt, terwijl je zelf juist al zo hard je best doet.

Daarna begon een ander soort worsteling, mensen vroegen vaak “Ben je alweer aan het solliciteren?” of “Wat voor werk zou je dan willen doen?” Voor hen was het misschien een normale vraag, maar voor mij voelde het pijnlijk en als druk.Het leek soms alsof ik me telkens opnieuw moest uitleggen of verdedigen.

Waarom mensen dit doen

Ik geloof echt dat familie, vrienden en kennissen dit uit zorg en goede bedoelingen doen. Ze willen perspectief bieden, hoop geven of met je meedenken. Maar voor iemand met NAH voelt het vaak alsof anderen op de stoel van de specialist gaan zitten. Alsof zij beter weten wat je kunt of moet doen en juist in die kwetsbare periode is dat heel zwaar.

Wat ik had gewild? Dat mensen gewoon luisterden. Dat ze me de ruimte gaven en niet meteen met oplossingen of banen kwamen.

Nieuwe kansen met meer rust

Gelukkig kwam er een moment dat er rust ontstond. Ik zelf accepteerde mijn situatie, en ook mijn omgeving begon het te begrijpen. Toen viel er een enorme last van mijn schouders.

Die rust was niet iets dat van de ene op de andere dag kwam. Het begon met kleine dingen niet meer elke ochtend wakker worden met de vraag “Wat moet ik vandaag allemaal bewijzen?” Ik merkte dat ik weer beter sliep, dat de spanning uit mijn lijf zakte. Voor het eerst in jaren kon ik ademhalen zonder dat er een constante druk op mijn borst zat.

En juist in die rust kwam er ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Inmiddels werk ik alweer meer dan een half jaar als webcare medewerker voor verschillende goede doelen. Ik werk vanuit huis, in mijn eigen tempo. Ik begon zonder ervaring, maar mijn werkgever gaf me vertrouwen en kansen. Inmiddels ben ik zelfs tussenpersoon geworden tussen mijn bedrijf en een organisatie. Iets waar ik echt trots op ben.

Wat dit werk voor mij zo bijzonder maakt, is niet alleen dat ik iets kan bijdragen, maar vooral hoe het past bij mijn leven nu. Ik hoef niet te vechten tegen overprikkeling in een druk kantoor, ik kan pauzes nemen wanneer dat nodig is en ik voel dat mijn inzet er werkelijk toe doet. Het verschil met vroeger is groot. Ik werk niet meer om “mee te draaien”, maar omdat ik er plezier en betekenis in vind.

Dat was alleen mogelijk doordat de druk wegviel. Niet meer steeds hoeven uitleggen of verdedigen. Geen adviezen die pijn deden in plaats van hielpen. Pas toen kon ik zelf kiezen wat ik wel wilde en kon.

Wat ik zou willen meegeven

Voor iedereen die iemand met NAH in zijn omgeving heeft.

• Ga niet op de stoel van een specialist zitten. Artsen en therapeuten weten waarmee ze bezig zijn.
  
  
• Luister meer dan je praat. Vraag wat de ander nodig heeft in plaats van zelf ideeën te bedenken.
  
  
• Begin niet direct over werk. Voor iemand die pas is afgekeurd, kan dit een pijnlijk onderwerp zijn.
  
  
• Geef ruimte voor rust. Juist die rust helpt iemand om een nieuwe weg te vinden.
  
  

En voor wie zelf NAH heeft weet dat je niet alles hoeft uit te leggen of te verdedigen. Het accepteren van een afkeuring is zwaar, maar kan ook lucht geven en ruimte scheppen voor nieuwe kansen.

Samen verder

Ik hoop dat mijn verhaal herkenning biedt voor anderen die nog aan het begin staan van hun NAH-reis. En dat het mensen rondom hen helpt om beter te begrijpen wat steun echt betekent.

Want steun is niet pushen of invullen. Steun is luisteren, ruimte geven en vertrouwen dat iemand zelf zijn pad vindt.

En misschien wel het belangrijkste acceptatie en herstel zijn geen rechte lijn. Soms ga je vooruit, soms lijk je weer terug te vallen. Maar elke stap telt, hoe klein ook. Uiteindelijk gaat het er niet om wat je niet meer kunt, maar om de ruimte die je maakt om te ontdekken wat er wel mogelijk is.

Herken jij dit uit jouw eigen situatie, of zie je het bij iemand dichtbij? Hoe ga jij om met goedbedoelde adviezen die eigenlijk pijn doen? Reageer onderaan de pagina.

Meer lezen op Brainstrong

Wil je verder lezen over hoe het leven met NAH eruit kan zien? Op Brainstrong deel ik samen met mijn vriendin en in mijn eigen verhalen verschillende kanten van deze reis.

• 👉Lindy’s eerste gastblog
  Hierin vertelt Lindy openhartig hoe wij elkaar leerden kennen en hoe zij omgaat met NAH. Een persoonlijk verhaal dat veel herkenning kan oproepen.

• 👉Waarom ben je er niet? Over onzichtbare grenzen en echt begrip
  Mijn blog over wat er gebeurt als je omgeving niet ziet wat jij voelt. Over overprikkeling, afwezigheid en het diepe verlangen om wel echt gezien te worden.

• 👉Vakantie met twee hoofden vol prikkels
  Ons gezamenlijke verhaal over onze eerste reis naar Sicilië – vol prikkels, lavastenen en onverwachte momenten.

• 👉Mijn NAH, mijn superkracht
  In deze blog beschrijf ik hoe beperkingen soms onverwacht ook krachten kunnen worden. Een ander perspectief op leven met NAH.