Mijn NAH, mijn superkracht

Van verlies naar kracht

Toen ik de diagnose Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) kreeg, dacht ik vooral aan verlies. Ik was bang voor wat ik moest inleveren: mijn energie, veranderingen, mijn dromen. In het begin voelde het alsof ik stukje bij beetje mezelf kwijtraakte, maar gaandeweg ontdekte ik iets onverwachts. NAH nam niet alleen dingen weg, het gaf me ook iets terug, namelijk nieuwe inzichten, andere prioriteiten en een innerlijke kracht die ik eerder niet kende. Geen superkracht zoals je die in films ziet, maar eentje die van binnen groeit, juist omdat ik leerde om anders te kijken.

Van status naar zingeving

Voor mijn herseninfarct hechtte ik veel waarde aan spullen, prestaties en status. Als iemand in mijn omgeving een mooi huis kocht, voelde ik soms jaloezie. Ik werkte ’s avonds vaak bij mensen thuis om tv’s en internetverbindingen te installeren. Daarnaast had ik een klein e-commerce bedrijfje waarin ik blue-light brillen verkocht met mijn eigen logo. Financieel leverde het weinig op, maar ik leerde er ontzettend veel van, zoals hoe je een bedrijf inschrijft bij de Kamer van Koophandel, hoe klantenservice werkt, hoe je contact legt met leveranciers en hoe de import vanuit het buitenland verloopt.

Toen NAH in mijn leven kwam, verschoof mijn perspectief. Waar ik eerder bezig was met wat ik had en wat ik kon bereiken, richt ik me nu veel meer op wie ik ben en hoe ik me voel. Ik voel dankbaarheid wanneer ik zie dat het goed gaat met anderen. Mijn relaties zijn altijd belangrijk geweest, maar ik merk dat ik nu opener en meer betrokken ben. Ik haal voldoening uit het helpen van anderen, uit luisteren en uit er gewoon zijn. Vroeger was ik vooral veel met mezelf bezig.

De schoonheid van het kleine

Een van de grootste veranderingen is mijn oog voor kleine momenten. Waar ik vroeger vooral leefde in de vaart van de dag, sta ik nu vaker stil. Planten in huis maken me oprecht blij. Als ik zie dat er een nieuw blad groeit, kan ik daar minuten naar kijken. Het is een rustpunt geworden, een klein bewijs dat groei altijd mogelijk is, ook als het langzaam gaat.

Ochtenden met mijn vriendin zijn kostbaar. Wanneer zij een ontbijtje maakt met warme appeltjes en kaneel en ze de woonkamer binnenloopt met dat geurende bakje, voel ik een intens geluk. Ook mijn hond Lara speelt een belangrijke rol, want ze dwingt me naar buiten te gaan, zelfs op de dagen dat ik liever onder een deken zou blijven liggen. Die wandelingen, hoe kort ook, helpen mij om mijn hoofd leeg te maken. Soms denk ik dat haar superkracht mij rust geven is.

Grenzen als richtingaanwijzers

Een ander belangrijk inzicht dat ik heb opgedaan, is het leren luisteren naar mijn grenzen. Vroeger ging ik maar door, ook als mijn lichaam signalen gaf dat het te veel werd. Nu herken ik die signalen eerder. Als ik overprikkeld raak of een migraineaanval voel opkomen, weet ik dat het tijd is om rust te nemen. Mijn lichaam is geen vijand meer, maar een richtingaanwijzer die me laat weten wanneer het genoeg is.

Die signalen serieus nemen heeft me geleerd dat zorgen voor jezelf niet egoïstisch is, maar noodzakelijk. Ik zie mijn beperkingen niet langer als een beperking, maar als een uitnodiging om zorgvuldiger met mezelf om te gaan. Dat heeft me meer rust gebracht en ook meer veerkracht.

Acceptatie opent de deur

Acceptatie kwam niet vanzelf. In het begin voelde ik me boos en machteloos, ik begreep niet waarom mijn hoofd me in de steek liet. Het voelde oneerlijk. Maar na verloop van tijd begon ik te beseffen dat vechten tegen mijn situatie me alleen maar uit putte. Door stukje bij beetje te accepteren wat er is, kwam er ruimte. Niet omdat het opeens makkelijk werd, maar omdat ik het niet meer als mijn vijand zag.

Ik leerde mijn situatie te omarmen. Dat betekent niet dat alles goed is, maar wel dat ik anders ben gaan kijken. Mijn blik is verschoven van frustratie naar mogelijkheden, van wanhoop naar hoop. Het gaat niet elke dag goed, maar het gaat wel steeds beter.

De kracht van kleine stappen

Wat ik heb geleerd, is dat herstel geen sprint is maar een marathon. Of je nu herstelt van ziekte, verdriet of verlies, of gewoon werkt aan jezelf, het gaat allemaal met kleine stapjes. En dat is niet erg, juist die kleine stappen zorgen voor blijvende verandering. Elke dag een beetje vooruitgang is meer waard dan alles in één keer oplossen. Veel kleine stappen wordt uiteindelijk ook een grote stap.

Deze foto komt van 👉 Words.in.Moments

waar mijn vriendin Lindy tijdens haar herstel van NAH  de kleine, mooie dingen van de dag vastlegt en verbindt met inspirerende woorden.

Langzaam groeien is sterker dan snel voorbijgaan. Ik ben geduldiger geworden met mezelf. Ik accepteer dat er dagen zijn waarop het niet lukt, maar ik weet ook dat elke stap telt. Elke dag dat ik opsta en het opnieuw probeer, is een overwinning.

Jouw superkracht

Ik geloof dat iedereen een super kracht in zich heeft. Soms is die kracht verborgen onder pijn, verdriet of vermoeidheid. Soms lijkt het alsof je alleen maar tekortschiet, maar juist in wat eerst een zwakte leek, kan je kracht schuilen. Voor mij is dat meer empathie, meer dankbaarheid en het vermogen om echt te luisteren naar mijn lichaam.

Misschien is jouw superkracht wel iets heel anders, zoals geduld, doorzettingsvermogen of humor. Misschien ben jij iemand die altijd blijft opstaan, of iemand die anderen hoop geeft. Misschien zit jouw kracht in het feit dat je blijft lachen, zelfs op donkere dagen.

Je hoeft geen cape te dragen om krachtig te zijn. Je hoeft niet perfect te zijn om waardevol te zijn. Je hoeft alleen maar te durven kijken naar wat er al in je zit.

Wat jij kunt meenemen

Geniet van de kleine dingen, zoals een kop koffie, een wandeling of een warm ontbijt. Luister naar je lichaam en zie signalen niet als tegenstand maar als richting. Vergelijk jezelf niet voortdurend met anderen, gun hen hun geluk en wees blij met dat van jou. Geef jezelf tijd om te accepteren, dat is geen opgave maar een opening. Kleine stappen brengen je verder dan grote sprongen. Wat nu een last lijkt, kan later je kracht worden.

Tot slot

Misschien heb jij ook iets meegemaakt dat je veranderd heeft, iets wat pijn deed maar waar ook iets moois uit is gegroeid. Misschien zit je er nog middenin, maar weet dit jouw verhaal doet ertoe. Jouw worsteling is geen zwakte, het is de voedingsbodem voor groei.

Je hoeft niet alles te kunnen om sterk te zijn. Soms zit je kracht in het simpelweg doorgaan, in het opstaan na een moeilijke dag of in de manier waarop je anderen begrijpt. Superkrachten zijn niet altijd spectaculair, soms zijn ze stil, klein, maar o zo krachtig.

En ze zijn er al, ook in jou.

Wil je na deze blog nog verder lezen?

Lindy schreef eerder haar eerste gastblog op Brainstrong. Daarin vertelt ze openhartig over hoe we elkaar leerden kennen en hoe zij omgaat met NAH. Een persoonlijk verhaal dat veel herkenning kan oproepen.

Ook schreef ik de blog ‘Waarom ben je er niet? Over onzichtbare grenzen en echt begrip’, over wat er gebeurt als je omgeving niet ziet wat jij voelt. Over overprikkeling, afwezigheid en het diepe verlangen om wel echt gezien te worden.

En samen schreven we ‘Vakantie met twee hoofden vol prikkels’. Daarin vertellen we hoe wij als stel met NAH onze eerste reis naar Sicilië beleefden – vol prikkels, lavastenen en onverwachte momenten.

👉 Lees hier Lindy’s eerste gastblog
👉 Lees hier ‘Waarom ben je er niet? Over onzichtbare grenzen en echt begrip’
👉 Lees hier ‘Vakantie met twee hoofden vol prikkels’