Toen ik mezelf ruimte gaf, kwam alles samen

Een nieuw begin: leven, liefde en werk met NAH

Ja, het was even stil hier. De laatste blog was in december en sindsdien heb ik geen letter meer geschreven. Niet omdat ik niks te vertellen had, integendeel, maar omdat het leven er even tussendoor kwam. Nieuwe baan, nieuwe liefde, nieuwe energie. En vorige week had ik zelfs mijn eerste werkvakantie. Dat zegt eigenlijk alles: dingen beginnen te lopen.

Inmiddels begint de rust terug te keren. En dat voelt als het perfecte moment om weer te schrijven. Want er is veel gebeurd. Ik begon weer met werken, ontmoette iemand waarbij het vanaf het begin vertrouwd voelde en ik leer steeds beter omgaan met mijn energie en grenzen. Niet vanuit perfectie, maar vanuit acceptatie.

Voor het eerst voelt het alsof alle puzzelstukjes op hun plek beginnen te vallen.

Leven alsof er niks aan de hand was

Jarenlang deed ik mijn best om te leven alsof ik geen NAH had. Feestjes, drukte, sociale verplichtingen: ik bleef proberen mee te doen. Maar ondertussen ging ik telkens over mijn eigen grenzen heen. Dagenlang was ik daarna uitgeschakeld. Geen focus, geen energie, niets.

Pas in therapie durfde ik echt te kijken naar wat ik nodig had. Wat mijn tempo is. Wat mijn hoofd en lijf aankunnen. En wat niet. Ik begon met citalopram. Niet omdat ik depressief was, maar om meer rust te voelen in mijn hoofd. Het hielp me beter omgaan met stemmingswisselingen. Minder pieken en dalen, meer overzicht, meer rust.

Langzaam werd het weer stiller vanbinnen. Op een goede manier.

Herken jij dat je vooral probeert mee te draaien, zelfs als je lijf of hoofd iets anders nodig heeft?

Waarom Webmastery weer in beeld kwam

Een tijd geleden hoorde ik voor het eerst over Webmastery. Toen voelde ik al dat het bij me paste, maar ik was er nog niet klaar voor. Eerst moest ik leren mijn leven opnieuw in te richten. Niet meer vanuit oude verwachtingen, maar op een manier die bij mij past.

Toen ik voelde dat ik die stap had gezet, kwam Webmastery weer op mijn pad. En dit keer was het het juiste moment.

Wat me aantrok? Het is een social enterprise waar je kunt zijn zoals je bent. Waar ze kijken naar wie je bent en wat je nodig hebt om te kunnen werken op een manier die bij je past. Die ruimte voelde veilig.

Werken op mijn manier

Bij WebMastery doe ik webcare. Ik beheer social media kanalen voor maatschappelijke organisaties. Elke organisatie heeft zijn eigen stijl, toon en doelgroep, dus ik moet veel schakelen. In het begin vond ik dat lastig, maar inmiddels voel ik er juist kracht in.

Mijn hersenletsel zorgt ervoor dat ik soms trager werk. Maar die traagheid maakt me ook zorgvuldiger. Ik voel sneller aan wat er onder de woorden zit. Webcare gaat niet alleen over snel reageren. Het gaat over echt luisteren, tussen de regels doorlezen en met aandacht reageren. En daarin vind ik mijn eigen manier van werken.

Ik werk in een rustig tempo, met duidelijke kaders. Sporten helpt me om mijn hoofd leeg te houden. En wandelen met mijn hond is mijn dagelijkse resetknop.

Vroeger wilde ik altijd bewijzen dat ik het allemaal aankon. Nu probeer ik vooral trouw te zijn aan wat ik nodig heb. Dat werkt beter. Voor mij én voor mijn werk.

Wat heb jij nodig om goed te functioneren in je werk? En durf je dat ook uit te spreken?

Voor mij maakte het verschil dat ik niet hoef te compenseren voor mijn hersenletsel, maar gewoon mag werken op een manier die bij me past. Als meer werkgevers dat zouden begrijpen, zouden veel mensen met NAH of andere uitdagingen veel beter tot hun recht komen.

Liefde met herkenning

Wat ik nooit had verwacht, is dat ik in dezelfde periode ook de liefde zou vinden. Via een app raakte ik in gesprek met iemand. Vanaf het eerste moment voelde het vertrouwd. Later bleek dat we allebei hersenletsel hebben.

Haar verhaal is anders dan het mijne. Zij liep hersenletsel op in 2019, na een ernstig ongeluk op Bali. Ze was daar pas twee dagen toen het misging. Een val op haar hoofd leidde tot een schedelbasisfractuur, waardoor ze twee maanden in coma lag. Niemand wist of ze het zou overleven, laat staan hoe ze eruit zou komen.

Toen ze uiteindelijk ontwaakte vanuit haar coma, begon een lange en intensieve herstel- en revalidatieperiode. Haar herstel is een verhaal van vechten, volhouden en opnieuw leren vertrouwen op haar lijf en hoofd.

En nu, vijf en een half jaar later, staat er een krachtige vrouw voor me. Met humor, zelfkennis en een enorme innerlijke veerkracht. We hoeven elkaar niets uit te leggen over vermoeidheid, overprikkeling of stemmingswisselingen. We zien het meteen bij elkaar. En dat zorgt voor rust, ruimte en, heel belangrijk, humor. We lachen ons vaak stuk, juist omdat we elkaars binnenwereld zo goed begrijpen.

Een tijdje terug kreeg ik een migraineaanval. Mijn hoofd zat vol, ik kon niet meer nadenken. Zij nam het van me over. Regelde wat geregeld moest worden en gaf me de ruimte om gewoon even te zijn. Niks hoeven. Alleen maar herstellen.

En andersom is het net zo. Als zij vastloopt in haar hoofd en even niet meer weet wat te doen, dan neem ik het over. Dan maak ik de keuzes zodat zij zichzelf daar niet druk om hoeft te maken. Het is geen afhankelijkheid, het is aanvulling. Een echte win-winsituatie.

We vullen elkaar aan. Op een manier die vanzelfsprekend voelt. Omdat we elkaar niet hoeven uit te leggen hoe het is. We weten het al.

Verder gaan op mijn voorwaarden

Ik ben weer aan het werk. Ik ben verliefd. En ik leer steeds beter wat voor mij werkt, in het dagelijks leven én in mijn hoofd. Leven met NAH blijft soms zoeken. Maar ik hoef niet meer te vechten tegen wie ik ben.

Het hoeft niet meer zoals het vroeger was. Ik hoef niet meer te voldoen aan wat normaal is. Dit is mijn tempo. Mijn manier. En die werkt.

Wat ik de afgelopen maanden heb geleerd

De afgelopen tijd heeft me veel gebracht, maar ook veel geleerd. Dingen die ik misschien al wist, maar nu echt ben gaan voelen. Dit neem ik mee:

• Rust nemen is geen zwakte. Het is nodig om op te laden en weer helder te denken.

• Werken lukt beter als ik mijn eigen tempo volg, in plaats van het tempo van anderen.

• Liefde voelt pas veilig als je jezelf echt kunt zijn.

• Mijn hersenletsel bepaalt niet wie ik ben, maar wel hoe ik leef. En dat is oké.

• Ik hoef het niet allemaal alleen te doen. Soms is het juist sterk om steun te accepteren.